Ons eerste jaar op de berg in een notendop en COVID-19 in Spanje

We wonen nu inmiddels ruim in jaar op onze berg en kan wel zeggen dat ons leven sinds dat we zijn vertrokken een leven is geweest van uiterste.

De eerste periode van ons nieuwe avontuur was er 1 van hereniging met veel vrienden en familie.
Alles was hier nieuw en zoals bijna alles wat nieuw is ben je enthousiast en zie je alleen maar de leuke dingen.
Maar de nieuwigheid verdwijnt en dan begint het "normale" leven.

School, sporten, schoonmaken en koken.
Het is in Spanje niet anders dan in Nederland.
De zomer ging voorbij en op sommige momenten stond er zoveel wind dat ik nog net niet van mijn berg afwaaide.
De wintermaanden zijn misschien niet echt koud hier bij ons, maar in de avonden kan het flink afkoelen.
Zonder verwarming in ons huis, zat ik hier dus ook gewoon in mijn onesie onder een deken op de bank.
En een lang warm bad zit er dan niet in, want met een kleine boiler en 5 personen is het toch echt snel mijn haren in de shampoo en doos wassen en er bibberend weer onderuit.

Zo nu en dan kwam er iemand over uit Nederland en een tijd van rust en regelmaat brak aan.
Ons leven hier op de berg begon echt vorm te krijgen.
Naast 2x in de week zumba, ging ik 2x in de week naar FitFlac en 2 tot 3 x in de week naar de sportschool.
en zo nu en dan een avondje naar het dorp in met de meiden van de zumba.
De kinderen kregen wat vriendjes en vriendinnetjes op school en begonnen op school steeds iets meer te begrijpen.
De jongste deed aan Flamingo de middelste had extra Spaanse les en de oudste ging naar voetbal.

Alles ging goed en toen kwam COVID-19......
 
1 ding van deze periode was hetzelfde als tijdens onze wereldreis en dat is dat we zo een beetje ten aller tijde 24/7 op elkaars lip hebben gezeten.
Nu is het natuurlijk een wereld van verschil tussen: op elkaars lip zitten en van het ene avontuur in het andere belanden of als een soort van opgesloten geiten op een berg zitten en er absoluut niet vanaf mogen (#berggeit)

Ik hoor sommige nu denken : Ja in Nederland is ook alles streng geweest en zaten we ook in een lock down.
Ja lieve mensen, in Nederland moesten jullie je ook aan regels houden, maar ik kan jullie verzekeren dat er een heel groot verschil zit tussen:
LIEVER NIET deur uit gaan en ABSOLUUT NIET de deur uit mogen.
Madre Mia, wat zijn wij op de proef gesteld.
Enige stabiliteit waren onze TikTok filmpjes die soms met de nodige ruzies en flink wat geschreeuw gepaard gingen....

Zo vrij dat we geweest zijn het jaar hiervoor, zo opgesloten hebben we ons in het begin van de Corona periode gevoeld.
Van de 1 op andere dag mochten de kinderen niet meer naar school en was Spanje in volledige lock down.
De supermarkten waren leeg, de wegen waren verlaten en boodschappen mocht enkel alleen nog maar gedaan worden bij de eerste beste supermarkt in de omgeving.
Er mocht maar 1 persoon in de auto zitten en je moest aan kunnen tonen waar je vandaan kwam en waar je naartoe ging.
Mondkapje ten aller tijde (Nog steeds) en in de supermarkt moest je ook handschoentjes aan.
Alles was gesloten.
Was je buiten zonder goede reden (Lees: Supermarkt of dokter/apotheek) dan werd je beboet.
Wandelen was absoluut niet toegestaan en ineens was ik juf. 
WTF!!!!!

Het hele juffen gedoe hadden we tijdens onze reis al eens geprobeerd en kwamen toen al snel tot de conclusie dat dit niet voor mij was weggelegd.
Nu MOEST ik wel en de ellende was ook nog eens dat het allemaal in het Spaans was.
Lichtelijke paniek en een groot FUCK MY LIFE gevoel kwam bij me opzetten, maar we hebben door gezet.

Met zo een beetje elke dag ruzie met mijn zoon en een grote bekkenparade tot en met, kregen we aan het einde van het schooljaar te horen dat hij door mocht naar de 2e van de middelbare school.
Met stomheid geslagen en het nodige over en weer gemaild te hebben met de directeur, zit hij nu dus echt inmiddels in zijn tweede jaar.
Eerlijk.... ik moet bekennen dat ik het absoluut niet eens was en ben met deze keuze van school.
Onze zoon is er nou eenmaal 1 waar een kop op zit en het voordeel van thuis scholing is dat zijn ouders er naast kunnen zitten om hem te helpen (Lees: voorzeggen) daar waar hij het niet altijd wist met een toets.
En nu?
Nu krijgt hij dus dingen in de les waar hij de ballen niet van begrijpt.
Dit meerdere malen geprobeerd uit te leggen op school, maar helaas mocht het niet baten.

Dan hebben we de meiden.
Gelukkig waren deze 2 iets consequenter en serieuzer tijdens het hele homescholing gebeuren.
Bloed, zweet en tranen maar ook zij zijn allebei vorige week begonnen in hun nieuwe jaar.
En zo hebben we dus in 1 keer 2 van onze kinderen op de middelbare school zitten.

We hebben al onze kinderen vertelt dat we rete trots op ze zijn en dat ze vooral moeten genieten.
Geniet, maak vrienden en probeer de taal te leren.
Let op in de les en schrijf de aantekeningen over.
Of ze aankomend jaar gaan halen is bijzaak, want eerlijk: We waren er allemaal niet eens van uit gegaan dat ze dit jaar over zouden gaan.
En een jaar reizen en een jaar hoger ingeschaald worden en dan ook nog eens te taal niet beheersen.....
We zagen deze niet aankomen.
Dus hoe dit jaar voor hun ook zal lopen, wij zijn trots.

Maargoed, 24/7 op elkaars lip....
Daar was ik gebleven.
Ja pffffff, heftig!
Ik kon zelfs geen wandelingetje maken, nix.

Dus jullie begrijpen, dat toen ik eindelijk weer naar het dorp mocht, ik bijna rennend mijn berg afging!
De nodige Sangria avonden volgden en ik ben inmiddels een paar vriendinnen rijker.
Daar waar ik in het begin nog gewoon het meisje uit de Campo was die af en toe naar de zumba les kwam, zo ben ik nu inmiddels opgenomen in de meidengroep.
God wat heb ik gezopen na onze quarantaine.
Sangria, Gin Tonic en Mojito's....
Niet alleen mijn vriendschap tussen mij en de meiden is veranderd, ook manlief heeft inmiddels een klik met een paar van de mannen.
(Kijk eens wat een positieve tijd na zo een eenzame opsluiting!!!!)

De zomervakantie brak aan en Spanje ging van het slot dus.... tijd voor visite.
Mijn broertje, mijn moeder en dinnies, het was allemaal waanzinnig.
Een periode van hectiek en nog meer gezelligheid brak aan.
Het was bijzonder om mijn moeder aan Mary te mogen voorstellen.
En het was ook fantastisch om een avond te kunnen doorzakken met Vanessa, Melani en Patricia.
En onze Rubia was aanwezig bij een "we gaan niet trouwen" feest.

Tussendoor heb ik in het restaurant van een Bodega voor bijna 40 man bij een Indische avond gekookt samen met mijn vader.
Naast samen in een huis wonen, samen door Indonesië reizen was dit weer een nieuwe ervaring die we samen hebben mogen meemaken.
Pap, ik vond het waanzinnig om dit samen met jou te hebben mogen doen.

En nu?
Inmiddels is het weer code oranje.
Alle visite is weer weg en helaas heeft ook Sayalonga te kampen gekregen met besmettingen.
De Sangria avonden staan weer op een laag pitje.
Net als Nederland hebben we ook hier in Spanje te maken met steeds meer besmettingen.
We zullen zien waar dit ons zal brengen...
Voorlopig zitten de kinderen al een hele week op school en elke dag dat ze daar zijn is mooi meegenomen en is weer een dag van rust en regelmaat in huize B.

Ben ik gelukkig?

(Ik dacht: Ik zal hem er zelf even ingooien, aangezien dit een vraag is die ik af en toe krijg)

Ja ik ben gelukkig...
Maar het is wel hard werken en niet vanzelfsprekend.
Het maakt niet uit waar ter wereld je bent, nix gaat in het leven vanzelf.
Iedereen heeft de nodige hobbels op zijn pad.
En het maakt niet uit of dit pad in Nederland, Costa Rica of Spanje is.
De weg is voor niemand vrij gemaakt van obstakels en dus ook niet voor ons.

De laatste maanden zijn echt wel een beproeving geweest voor ons hier in Spanje.
En we zijn er nog niet...
Maar ondanks dat ben ik oprecht wel heel gelukkig hier.

Het pepertje zal bij mij nooit verdwijnen en zie mezelf dan ook niet op 1 vaste plek wonen zodra de kinderen oud genoeg zijn om op eigen benen te kunnen staan...
Maar voor nu is Sayalonga ons thuis!

Nou dat was het weer.
Ik zal proberen weer wat vaker iets te schrijven!

Pura Vida