Ik ben nog niet klaar voor Kei en Kei is nog niet klaar voor mij.......

Na 6 weken komt ook ons Indonesië avontuur aan zijn eind.
Het was een hele bijzondere reis en een land wat bij mij gemengde gevoelens geeft.

Dat we hier ooit getrouwd zijn, zorgt ervoor dat het altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben.
En Kei Kecil heeft bij ons ook echt wel de vraag gewekt: Kunnen we hier wonen?
Zo mooi, vriendelijk en puur dat het nog op dat eiland is….Ja, ik zou hier kunnen wonen….OOIT….naar nu nog niet.
Ik ben nog niet klaar voor Kei Kecil en Kei Kecil ook nog niet voor mij.

Het land heeft mij adembenemende mooie momenten gegeven.
Zelfs Java waar ik echt niet veel me heb, was bijzonder.
We hebben Jogjakarta op een hele leuke manier mogen ervaren.
En ondanks dat Bali voor mij een teleurstelling was, ben  ik wel heel blij dat we er geweest zijn.
De kinderen de plekjes laten zien, waar we ooit getrouwd zijn was toch wel heel speciaal.

Maar zo mooi en bijzonder dat dit land is, zo heeft het ook een andere kant….1tje die mij een wrange en bittere nasmaak geeft.

Ik wil dat onze kinderen opgroeien in een land waar ze recht hebben op een eigen mening.
Een land waar ze kunnen zijn wie ze willen zijn.
Een land waarin het niet uitmaakt of je homofiel, biseksueel of hetero bent.
Waar ze kunnen experimenteren.
Waar ze niet bang te hoeven zijn dat ze worden veroordeelt door de maatschappij omdat ze anders zijn.
Waarin seks voor het huwelijk geen schande is!
Een land waarin ze vrij kunnen en mogen denken, spreken en leven zonder meteen te worden uitgekotst door de maatschappij.
Waar ze kunnen in mogen geloven in welke God dan ook.
Een land waar hun stem telt en ze niet bang hoeven te zijn deze te laten horen….

Nou dat dus…..

En om deze hele belangrijke reden, ben ik er nog niet klaar voor om hier te kunnen wonen.

Toen ik mijn vader na al die maanden zag was dit heel gek.
Ik was ontzettend blij om hem weer te kunnen zien, maar aan de andere kant was het een enorme omschakeling.
Van maanden met zijn vijven te hebben gereisd en enkel en alleen maar op elkaar te waren aangewezen, moest ik nu rekening houden met iemand anders,
En in mijn enthousiasme had ik ook meteen mijn nicht met haar gezin uitgenodigd.
Dit allemaal tegelijkertijd.
Dit was ontzettend gezellig, maar na een week liep ik nog net niet rennend het huis uit.
Niet omdat zij iets verkeerd hadden gedaan….nee gewoon, omdat ik het best ingewikkeld vond om ineens rekening te moeten houden met anderen mensen dan mijzelf en mijn gezin.

Vanaf het moment dat we de trein in stapten onderweg naar Jogja viel dat gevoel van mijn schouders…
Het was een waanzinnig avontuur en het was heel bijzonder dat ik Indonesië met mijn vader, man en kinderen heb kunnen delen.
Van dagen nix doen, tot klimmen, raften, sunrise, sunsets en tempels.
Trein reizen, propeller vliegtuig of boot….
Stranden de 1 nog mooier dan de ander en verkleedfeestjes voor kerst tot koken tussen de kakkerlakken op oudejaars avond.
Alles was op zijn eigen manier heel bijzonder en ik had het niet anders willen doen.
Ik voel me een gezegend mens en dit stukje van onze wereldreis was zeker wel een hoogtepuntje. 

En nu zitten we in het vliegtuig onderweg naar ons volgende avontuur!
Vietnam, we are on our way…..

Toen ik onze tickets boekte naar Vietnam, had ik niet van te voren gekeken naar bijzonderheden die maand in Vietnam (Hoe verrassend)
Dus toen ik van de week hoorde dat het dan precies Vietnamees Nieuwjaar zou zijn en dat dan zo een beetje heel Vietnam voor een paar dagen op zijn gat ligt was dit dus ook COMPLEET nieuw voor mij.
Dat is natuurlijk weer lekker KAK geregeld van mij.

Ik heb zitten denken en puzzelen hoe ik dit misschien anders kan gaan doen, maar ik ben er nog niet over uit.
Vannacht kwam ik met het heldere idee om anders even heen en weer te vliegen naar Taiwan…..Maar ook daar vieren ze dan nieuwjaar.

UGHHHHH

Maargoed, stap voor stap…

Op dit moment maak ik mij meer zorgen om mijn bil, want zoals wel vaker ben ik weer eens aan de schijterij.
Op zich maakt me dat allemaal niet zo uit, maar ik vind het wel echt ZOOOO KAK als dat precies is als we moeten vliegen.
En misschien ook wel mijn eigen schuld, want volgens mij heb ik tegenwoordig een soort van Lactose Intolerantie.
Je snapt natuurlijk wel, dat ik daar niet helemaal blij mee ben en ik ben er ook nog niet toe aan mij daar aan over te geven……dus……heb ik gisteren een Karamel Frappe op MET slagroom en vanmorgen een sandwich met steak en gesmolten kaas.
HEERLIJK!!!!! Maar wel buikpijn en Kakketoe….FML!

Voor nu, laat ik het hier maar even bij.
Ik zal dit posten zodra ik weer ergens online ben en het nu snel opslaan, want mijn batterij is bijna leeg.

Challaaaaaaaaas! 
Een hele dikke knuffel vanuit ergens in de lucht tussen Indonesië en Vietnam in..xxx